บูรณ-, บูรณ์ หมายถึง [บูระนะ-, บูน] ว. เต็ม. (ป., ส. ปูรณ).
น. ความครบถ้วนบริบูรณ์ เช่น บูรณภาพแห่งดินแดน บูรณภาพแห่งอาณาเขต.
น. วันเพ็ญ.
น. การนําหน่วยที่แยก ๆ กันมารวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน.
ก. ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บูรณะวัด.
[บูน, บูระพะ] ว. บุพ.